Wat ging er mis?
Het onderdeel ‘selecteren’ ging mis bij het medium schrijven. Ik had namelijk niet de informatie gebruikt die noodzakelijk was en dat kwam voornamelijk omdat ik zelf niet begreep waar ik over schreef. Matchfixing was een onderwerp waar ik van te voren niks vanaf wist, maar om mij heen (bijvoorbeeld van een co) hoorde ik mensen zeggen dat de meeste lezers dit wel zouden weten en ik daarom geen onnodige informatie moest geven. Het resultaat was dat ik te weinig info verwerkte in het artikel. Om even te citeren uit de beoordeling: ‘Het is een beetje een rommelig stuk dat op veel punten vragen open laat. Zo heb je het in de intro over ‘de dubbelpartij’ (welke?), verder heb je het over ‘een challengertoernooi’ (welk?) en ‘wat tot ophef leidde’ (waarom?).’ Ja, logisch dus dat ik selecteren niet in één keer met een voldoende wist af te sluiten
Herstelopdracht selecteren artikel 1: interview in Londen met M. Shadows van Avenged Sevenfold
Wat? Een interview van twee pagina’s (feature) met M. Shadows, frontman van Amerikaanse heavy metalband Avenged Sevenfold voor Lust For Life (nummer 67).
Wie? Avenged Sevenfold is zowel in thuisland Amerika als internationaal enorm succesvol (binnen het metalgenre) en heeft al veel onderscheidingen ontvangen, met name voor gitaarwerk en live-prestaties.
Waar? Het interview vond plaats in Londen.
Wanneer? november 2016, vlak na mijn stage.
Er zijn van die perfecte situaties waarvan je 99% zeker bent dat ze je nooit zult meemaken. De loterij winnen bijvoorbeeld, of een bestseller schrijven. Toen ik nog een boos vijftienjarig meisje was dat alleen maar zwart droeg, wilde ik niets liever dan mijn favoriete band Avenged Sevenfold ontmoeten. Het is maar goed dat het even duurde voordat die droom werkelijkheid werd, want als ik het op die leeftijd had meegemaakt, was ik waarschijnlijk flauwgevallen op het moment suprême. Ik was namelijk letterlijk verliefd op de muziek. Het is vergelijkbaar met hoe sommige mensen keihard crushen op hun Ford Mustang of net iets te close zijn met hun hond: de liefde is platonisch en dus legaal, toch blijft het een beetje raar en vraag je je als buitenstaander af of de betreffende persoon misschien hulp nodig heeft. Dat was precies wat mijn ouders zich afvroegen toen ik mijn complete Avenged Sevenfold-merchandise meenam tijdens ons uitje naar CenterParks, om vervolgens in het vakantiehuisje posters boven mijn bed te hangen en de godganze dag heavy metal door de TV-speakers te blazen. Het klinkt sterk, maar dat is waargebeurd.
Voorbereiding/aanloop naar het interview
Gelukkig ging mijn heftige obsessie in de jaren daarna langzaam maar zeker over in een iets gezondere soort adoratie en inmiddels zijn we acht jaar verder en ben ik nog steeds fan. Niet gek dus dat ik razend enthousiast was toen er zich een interviewmogelijkheid voordeed. Ik weet nog precies hoe het ging: er was al contact met het label van de band, maar concrete plannen leken er maar niet te komen. Ik had me zelfs al tig keren onnodig voorbereid en begon langzamerhand te geloven dat het interview er niet zou komen. Totdat ik opeens een mailtje kreeg: “Kun je morgen naar Londen?”
En dus zat ik zo’n twintig uur later in een business-class vliegtuig gratis chipjes te eten tussen deftige zakenmensen. Die vliegreis was overigens niet half zo chic als het hotel waarin het interview plaatsvond. Hotel Café Royal lag in hartje Londen. Terwijl de portier me binnenliet en begroette met ‘mevrouw’, was ik mezelf eeuwig dankbaar dat ik voor een supernette, zakelijke outfit had gekozen.
Het interview
Terwijl ik koffie zat te drinken in een hoekje van het café, ging de manager de zanger halen. Ongeveer een half uur later kwam hij tevoorschijn. Zo nonchalant mogelijk gaf ik M. Shadows een hand. Ik deed alsof het de normaalste zaak ter wereld was dat één van mijn grootste helden opeens tegenover me zat. Ik ging met hem in gesprek en kreeg in eerste instantie allemaal gebrabbel over de wetenschap, het heelal en allerlei eenheden te horen, waardoor ik me afvroeg of hij misschien dacht dat ik van National Geographic was. Gelukkig liet hij zich makkelijk sturen richting onderwerpen die meer bij het medium pasten, al bleef de man veel weghebben van een gestoorde drugsprofessor a la Walter White – niet in de laatste plaats omdat hij zo stoned als een garnaal was.
Desondanks had ik niet zien aankomen wat er halverwege het interview gebeurde: een serveerster kwam naar de zanger toe gelopen en begon mysterieus in zijn oor te fluisteren. Ik dacht in eerste instantie dat het een versierpoging was en besteedde er verder geen aandacht aan, zeker aangezien ik net niet kon verstaan wat ze zei. Bij het uitwerken van mijn interview de volgende dag hoorde ik het opeens, maar omdat ik het niet kon geloven, heb ik het stukje tot wel vijf keer opnieuw afgespeeld. Toch zei ze echt: “Sorry, misschien handig om te weten: de drugsopsporingsdiensten staan buiten”.
M. Shadows haalde trouwens zijn schouders op, het leek hem niet te boeien. De onwerkelijke scene leende zich uitstekend voor een mooie sfeeromschrijving en ik heb er de hele vlucht terug over gepiekerd: moest ik dit gebruiken in het interview of juist niet?
Het antwoord op die vraag is uiteindelijk ‘nee’. Natuurlijk was het een hilarisch moment en vraag je je al snel af: waarom zou ik het niet doen? Ik heb de voor- en nadelen langs elkaar gelegd en kwam tot de conclusie dat ik het beter kon laten. In de eerste plaats had dat te maken met het uiteindelijke verhaal. Van alles waar ik over gepraat heb met de zanger, waren metal en kunstmatige intelligentie de onderwerpen die de meest interessante citaten opleverden. Drugs had daar niet bij gepast en drie onderwerpen voor een twee pagina-interview is nogal veel. Daarnaast had het voor veel vragen gezorgd: waarom was de opsporingsdienst daar? Waren ze op de hoogte van het feit dat de zanger drugs bij zich droeg of stonden ze toevallig buiten? Waarom voelde de serveerster zich geroepen om het te melden? Zonder antwoorden was het alleen maar knullig overgekomen, zeker voor een twee pagina-interview, waar weinig ruimte overblijft voor speculaties. Verder stond het idee om iemand zomaar neer te zetten als crimineel me niet bepaald aan. Of het nu een grote held betreft of niet: zelfs sensatiejournalistiek kent grenzen.
Selecteren
– Ik heb de belangrijkste informatie weten te halen uit een pittig interview met iemand die niet altijd even helder overkwam. Alleen die belangrijkste informatie heb ik gebruikt in het artikel.
– Ik heb het product de dag nadat het interview plaatsvond op maat aangeleverd. Het blad ging namelijk de volgende dag al naar de drukker.
– Ik heb geselecteerd met oog op het medium. Voor een muziekblad zijn onderwerpen als metal en kunstmatige intelligentie een stuk interessanter dan verhalen over eenheden en wetenschappelijke jargon.
– Ik ben kritisch geweest door de uitspraken van de interviewkandidaat tijdens het interview in twijfel te trekken, bijvoorbeeld bij de eerste vraag (“zijn er dan helemaal geen goede metalbands meer?”).
– Ik heb voor het artikel alleen betrouwbare en feitelijke informatie gebruikt, d.w.z. uitspraken die de frontman heeft gedaan en bandtrivia in het intro.
Het artikel:
Herstelopdracht selecteren artikel 2: interview in Rotterdam met DOOL
Wat? Een pagina-interview met zangeres/gitarist Ryanne van Dorst en gitarist Nick Polak van DOOL voor Lust For Life (nummer 68).
Wie? DOOL is een dark rock/metalband. Zangeres Ryanne van Dorst is vooral bekend onder haar pseudoniem Elle Bandita en verscheen in programma’s als Expeditie Robinson en De Slimste Mens.
Waar? Een klein cafeetje net buiten het centrum van Rotterdam
Wanneer? januari 2017
Zenuwen voor een interview zijn gezond. Een redactielid bij LFL gaf zelfs ooit toe dat hij na al die jaren nog steeds geen hap door zijn keel krijgt in de uren voor een interview. Nee, die zenuwen horen erbij en zorgen er zelfs vaak voor dat je tijdens het interview extra scherp blijft. Meestal neemt nervositeit af wanneer je eenmaal met iemand aan het praten bent. Ik zeg meestal, want dat is eigenlijk altijd zo geweest. Op dit interview na.
Voorbereiding/aanloop naar het interview
Omdat we ’s avonds naar een feestje van een collega gingen, was een andere collega meegegaan naar Rotterdam zodat we van tevoren even konden shoppen voor een cadeautje. Toen we uiteindelijk in de place to be waren, trok hij zich terug aan de andere kant van het café, zodat ik het interview in alle rust kon doen. Precies op tijd kwamen Ryanne van Dorst en Nick Polak het café binnen. Ryanne was precies zoals ze zich op TV en het podium presenteert: een no-nonsense chick met een grote bek en een kort lontje. Dat is prima, maar het staat nogal in contrast met mijn manier van interviewen. Ik ben namelijk vrij rustig maar lach wel veel en kom daardoor gewoon over als een lief meisje. In dit geval was dat vragen om problemen.
Het interview
Op één of andere manier voelde ik me ontzettend zelfbewust, waardoor ik bijna de hele tijd mijn briefje met vragen tussen mijn benen geklemd hield. Meestal leg ik die gewoon vor me op tafel als een geheugensteuntje voor het geval dat. Toen ik aan mijn laatste vragen toekwam, haalde ik toch even het briefje tevoorschijn. “Even kijken of ik niks vergeten ben”, mompelde ik. Werkelijk niemand doet daar normaal gesproken moeilijk over – beter even checken dan er later achterkomen dat je iets essentieels vergeten bent te vragen. Maar de rockchick was er niet van gediend. “Je kunt ook gewoon het gesprek gaande houden…” sneerde ze. Ik lachte gewoon en stelde de volgende vraag. Waarschijnlijk was het de beste reactie die ik had kunnen geven. Maar ik voelde me ontzettend ongemakkelijk.
Na nog wat gemopper van haar kant over dat het interview wel erg kort was (ik vind een half uur voor een pagina-interview ruim voldoende), was het blijkbaar toch naar haar wens verlopen. Toen ik mijn recorder namelijk uitzette, nodigde ze mijn collega uit om bij ons te komen zitten en met z’n allen een biertje te drinken. Maar het bleef er niet bij. Opeens had ze honger. “Zullen we oesters bestellen?” en daaropvolgend, nog voordat ik antwoord kon geven: “Betaal jij?”
Ik lachte weer. Het was een oprechte lach. Een ‘wat-denk-je-nou-zelf’-lach. Natuurlijk, het is professioneel om de koffie van een interviewkandidaat te betalen. Maar duur voedsel? No way.
Toch ben ik blij met hoe het interview tot stand is gekomen. Ryanne van Dorst was misschien brutaal en niet het type mens waar ik normaal mee zou optrekken, dat is niet erg. Het heeft namelijk wel voor een leuk interview gezorgd.
Selecteren:
– Ik heb een goede afspiegeling gegeven in het uiteindelijke artikel van de dynamiek tijdens het interview (Ryanne praatte veel, Nick Polak niet zo, maar tóch beweren ze dat het bij DOOL niet om Ryanne draait. De lezer mag een conclusie trekken).
– Ik heb geselecteerd met oog op het medium. Dat houdt in: een onderwerp gekozen wat met de muziek te maken heeft, maar ook inhoudelijk interessant is.
– Ik heb voor het artikel betrouwbare en relevante informatie gebruikt, dat wil zeggen dat alleen uitspraken die ‘on record’ zijn gedaan, in het artikel staan.
Het artikel (de recensie aan de zijkant is door iemand anders geschreven):
Herstelopdracht selecteren artikel 3: interview met Beth Hart in Amsterdam
Wat? Een interview met Beth Hart voor online publicatie op de website van Lust For Life.
Wie? Beth Hart is een bekende Amerikaanse blues-zangeres.
Waar? De backstage van AFAS Live.
Wanneer? november 2016. Het interview vond aan het einde van mijn stage plaats, maar werd pas in april geplaatst, omdat er zich toen een relevantere aanleiding voordeed (namelijk Bospop, waarop ze de hoofdact was). Het interview werd online geplaatst, omdat ergens rond oktober 2016 nog een interview met haar in het blad stond.
Niemand op de redactie is echt fan van Beth Hart, maar iedereen is dol op haar. Dat heeft een heel simpele reden: voor twee redacteuren was zij degene met wie ze hun eerste interview ooit hadden, daarnaast vertelden ze me dat de zangeres één van de liefste vrouwen ter wereld was – een gegeven wat weer een derde redacteur beaamde. Dat klonk veelbelovend, ik hou namelijk van lieve vrouwen met veel succes. Het heeft iets bijzonders als ze veel talent hebben en toch dicht bij zichzelf blijven.
Voorbereiding/aanloop naar het interview
En aan talent ontbreekt het Beth Hart niet. Toen ik aan mijn stage bij Lust For Life begon, kende ik haar alleen van naam. De reden dat ik haar tóch ging interviewen, had te maken met het concertverslag dat ik die dag zou schrijven. Er stonden in die periode voor mij weinig acts op Nederlandse poppodia waar ik veel van afwist, maar ik wilde graag mijn stage nog afsluiten met een leuk concertverslag. Daarom meldde ik me ruim van tevoren aan voor dit concert. Ondanks dat ik namelijk niet heel bekend was met de muziek van Beth Hart, vond ik haar wel heel interessant als artiest. En dus heb ik in de weken ervoor veel geluisterd naar en gelezen over de blues-ster.
Interview
Het verloop van het interview is al voor een groot deel terug te lezen in het artikel zelf, dat is namelijk heel persoonlijk. Tijdens dit interview hoefde ik mijn blaadje er niet eens bij te houden, Beth praatte ontzettend veel en ik voelde me zo op mijn gemak dat ik niet hoefde te spieken naar m’n vragen. Dat is natuurlijk ideaal. Het was in dit geval vooral heel leuk om te merken hoe erg ik haar kon sturen: over elk onderwerp had ze wel wat te melden. Dat maakt dit tot één van de makkelijkere interviews die ik heb gedaan. Het feit dat ik veel vrijheid had (de webcoördinator had me geen woordaantal of andere eisen gegeven), maakte het nog leuker. Uiteindelijk is het interview wat aan de lange kant geworden, maar ach: Beth Hart heeft genoeg interessants te melden.
Selecteren:
– Dit was wel heel erg een kwestie van kill your darlings. Beth Hart praat niet alleen veel, maar ook snel. Ik heb dus heel goed moeten kijken wat ik wel en niet zou gebruiken in het artikel.
– Ik heb alleen betrouwbare en feitelijke informatie gebruikt.
Het artikel is via de volgende link te lezen:
http://lflmagazine.nl/interviews/beth-hart-ik-kies-altijd-de-moeilijkste-weg
